Een man met een onechte glimlach staart me aan van het krantje dat de thuiszorg voor me uit de brievenbus heeft gehaald. Ik weet wel wie het is, ken hem van de plaatselijke televisie en hij is ook een keer tegen me aangebotst jaren geleden. In plaats van normaal sorry te zeggen keek hij me aan met een blik van 'hoe haal je het in je hoofd om in mijn pad te gaan staan??'. Die man dus, één van de wethouders hier.
Het krantje gaat over de WMO, mij welbekend. Sinds 6 jaar zorgt de thuiszorg voor mijn huishouden en de laatste jaren valt dat onder de WMO. Het WMO-krantje zelf is me ook bekend... Ieder jaar ontvang ik deze propaganda - en ja, dit woord gebruik ik heel bewust want de werkelijkheid wordt door de gemeente verdraaid, cijfers gemanipuleerd, mensen eenzijdig bevraagd, etc. en zo wordt een mooi en helemaal foutief beeld geschapen. Zoals wel vaker gebeurt, maar daar hebben we het nu niet over. De wethouder straalt dat het een goed WMO-jaar is geweest en dat zowel de klanten (let op het woord) als ... (weet ik niet meer) tevreden zijn. Ik rol haast van mijn bedbank. Ik heb 3x per week thuiszorg en zeker 2x per week is het gezeur. Omdat ik maar heel weinig aankan door mijn ziekte is dat echt een veel te grote belasting. Ik kan het woord thuiszorg bijna niet meer horen. Oooooh wat ben ik tevreden... :-(((
Toegegeven. Vóór de WMO liep ook niet alles altijd op rolletjes. Ik viel onder een chaoot van een teamleidster die vanalles vergat te regelen. Maar dat was één persoon in één organisatie, het systeem zelf werkte goed. Ik had zogenaamde B-hulpen, dat zijn mensen die zowel huishoudelijke als verzorgende taken kunnen verrichten. Deze waren ingesteld zodat mensen die hulp nodig hadden bij zowel huishouden als lichamelijke verzorging, gewoon vaste gezichten zagen en niet voor alles weer iemand anders. Enkel de (wijk-)verpleging was apart. Ik viel onder een vast B-team, dat werk van elkaar overnam. Daardoor zag ik naast mijn vaste hulp 5 à 6 mensen regelmatig, die wisten wat er gedaan moest worden en waar alles stond. Kon het werk niet door iemand van dat team overgenomen worden, dan viel een A-hulp in (die uitsluitend huishoudelijk werk doen) of ik kreeg een uitzendkracht. Uiteraard was ik niet altijd tevreden over de kwaliteit van de inval en vergat de teamleidster nogal eens iets te regelen, maar ik wist niet hoe gelukkig ik toen was dat ik eigenlijk geen omkijken had naar mijn huishouden. Het werd gedaan, mijn vaste hulp regelde het prima, als ik verzorging nodig zou hebben kon ik dat gewoon vragen en mijn gezondheid werd ook een beetje in de gaten gehouden door mensen met wat ervaring, ik kon bijvoorbeeld doorligplekjes laten zien en tips vragen en alles was rustig. Toen kwam de WMO.
En met de WMO kwam de verschraling en jaren van gedoe. De B-hulpen werden afgeschaft, vanwege administratieve redenen, de administratie van het huishoudelijk werk moest apart van het verzorgende werk dus mensen die beide deden werden lastig. De hoogste categorie huishoudelijke hulp werd nu de A-hulp, de tweede categorie werd de Alphahulp, die te pas en vooral te onpas werd toegewezen aan mensen die dit helemaal niet aankonden, daar zal ik later nog op terugkomen. Ik werd gelukkig geïndiceerd voor A-hulp en aanvankelijk hield ik 5 uur thuiszorg per week. Helaas veranderde dit in september. Thuis langskomen om te indiceren is sinds de WMO teveel werk dus mijn moeder werd overvallen door een indicatietelefoontje - ik stond juist onder de douche ofzo want ik heb mijn telefoon niet gehoord, daarom belden ze mijn ouders. Ondanks dat mijn moeder haar best deed het goed af te handelen, kreeg ik te horen dat ik anderhalf uur per week achteruit zou gaan. Anderhalf uur per week! We gingen erachteraan en gelukkig konden we voor elkaar krijgen dat er toch nog een medewerkster bij me thuis zou komen.
"Hoe kan het, dat ik 4x geïndiceerd ben voor 5 uur per week, er helemaal niets is veranderd in mijn omstandigheden maar ik toch ineens achteruitgezet word in uren?" was mijn sterke vraag/argument tijdens dat gesprek.
"Dat komt omdat we bij de eerste herindicatie globaal keken en nu specifiek naar de situatie van de cliënt", antwoordde de medewerkster tot mijn grote verbijstering en boosheid, "We kijken hoe lang werkzaamheden duren en zoveel uur krijgt de cliënt. Voor de was staat bijvoorbeeld een uur".
"Mijn wasprogramma alleen al duurt 2 uur! U neemt één of ander uit de lucht gegrepen gemiddelde ofzo. Dan gaat u toch niet uit van míjn situatie??"
"We zijn met 3,5 uur al heel ruimhartig geweest. Er zijn geen uitzonderlijke omstandigheden bij u van toepassing".
"Er zijn een heleboel uitzonderlijke omstandigheden van toepassing! Mijn ouders zijn ook chronisch ziek en bejaard, mijn zus heeft een gehandicapt kind, zij kunnen maar heel weinig voor me doen en zelf kan ik echt vrijwel niets! Dat staat alleen toevallig niet op uw uitzonderingenlijstje".
De medewerkster gaf me niet veel hoop, maar gelukkig belde ze later om te vertellen dat ze het tóch voor elkaar had gekregen me nog een extra uur per week te geven. Bij elkaar ging ik dus een half uur per week achteruit. Dit leek te overzien, maar helaas. De ene hulp heeft meestal een kwartiertje tijd over dus die moet een karweitje overnemen van een ander, maar dat werkt van geen meter. Op woensdag, mijn 'lange' dag, is echt te weinig tijd. Dingen worden niet gedaan of maar oppervlakkig. Mijn vaste hulp heeft er de brui aan gegeven maar de nieuwe kan de zaken nog minder op orde krijgen. Ik moet alles regelen en coördineren, moet ervoor zorgen dat ze een beetje met elkaar communiceren, moet alles vertellen aan mijn hulp ipv dat ze in staat is dingen zelf te signaleren, te zien wat gedaan moet worden en zelf een plan te trekken wat ze deze week gaat doen en wat volgende week. Drie maanden gezeur en problemen en geen hoop op verbetering, alleen maar omdat de Gemeente dus 6,50 euro per week op me wil bezuinigen. 6,50 Euro, wat is dat nu voor zo'n instantie.... :-(((
Tevreden over de WMO? Nee, breek me de bek niet open....
Sophie Zondervan - gastblogger
