Ehm, tevreden over de thuiszorg...?

Een man met een onechte glimlach staart me aan van het krantje dat de thuiszorg voor me uit de brievenbus heeft gehaald. Ik weet wel wie het is, ken hem van de plaatselijke televisie en hij is ook een keer tegen me aangebotst jaren geleden. In plaats van normaal sorry te zeggen keek hij me aan met een blik van 'hoe haal je het in je hoofd om in mijn pad te gaan staan??'. Die man dus, één van de wethouders hier.

 

Het krantje gaat over de WMO, mij welbekend. Sinds 6 jaar zorgt de thuiszorg voor mijn huishouden en de laatste jaren valt dat onder de WMO. Het WMO-krantje zelf is me ook bekend... Ieder jaar ontvang ik deze propaganda - en ja, dit woord gebruik ik heel bewust want de werkelijkheid wordt door de gemeente verdraaid, cijfers gemanipuleerd, mensen eenzijdig bevraagd, etc. en zo wordt een mooi en helemaal foutief beeld geschapen. Zoals wel vaker gebeurt, maar daar hebben we het nu niet over. De wethouder straalt dat het een goed WMO-jaar is geweest en dat zowel de klanten (let op het woord) als ... (weet ik niet meer) tevreden zijn. Ik rol haast van mijn bedbank. Ik heb 3x per week thuiszorg en zeker 2x per week is het gezeur. Omdat ik maar heel weinig aankan door mijn ziekte is dat echt een veel te grote belasting. Ik kan het woord thuiszorg bijna niet meer horen. Oooooh wat ben ik tevreden... :-(((

 

Toegegeven. Vóór de WMO liep ook niet alles altijd op rolletjes. Ik viel onder een chaoot van een teamleidster die vanalles vergat te regelen. Maar dat was één persoon in één organisatie, het systeem zelf werkte goed. Ik had zogenaamde B-hulpen, dat zijn mensen die zowel huishoudelijke als verzorgende taken kunnen verrichten. Deze waren ingesteld zodat mensen die hulp nodig hadden bij zowel huishouden als lichamelijke verzorging, gewoon vaste gezichten zagen en niet voor alles weer iemand anders. Enkel de (wijk-)verpleging was apart. Ik viel onder een vast B-team, dat werk van elkaar overnam. Daardoor zag ik naast mijn vaste hulp 5 à 6 mensen regelmatig, die wisten wat er gedaan moest worden en waar alles stond. Kon het werk niet door iemand van dat team overgenomen worden, dan viel een A-hulp in (die uitsluitend huishoudelijk werk doen) of ik kreeg een uitzendkracht. Uiteraard was ik niet altijd tevreden over de kwaliteit van de inval en vergat de teamleidster nogal eens iets te regelen, maar ik wist niet hoe gelukkig ik toen was dat ik eigenlijk geen omkijken had naar mijn huishouden. Het werd gedaan, mijn vaste hulp regelde het prima, als ik verzorging nodig zou hebben kon ik dat gewoon vragen en mijn gezondheid werd ook een beetje in de gaten gehouden door mensen met wat ervaring, ik kon bijvoorbeeld doorligplekjes laten zien en tips vragen en alles was rustig. Toen kwam de WMO.

 

En met de WMO kwam de verschraling en jaren van gedoe. De B-hulpen werden afgeschaft, vanwege administratieve redenen, de administratie van het huishoudelijk werk moest apart van het verzorgende werk dus mensen die beide deden werden lastig. De hoogste categorie huishoudelijke hulp werd nu de A-hulp, de tweede categorie werd de Alphahulp, die te pas en vooral te onpas werd toegewezen aan mensen die dit helemaal niet aankonden, daar zal ik later nog op terugkomen. Ik werd gelukkig geïndiceerd voor A-hulp en aanvankelijk hield ik 5 uur thuiszorg per week. Helaas veranderde dit in september. Thuis langskomen om te indiceren is sinds de WMO teveel werk dus mijn moeder werd overvallen door een indicatietelefoontje - ik stond juist onder de douche ofzo want ik heb mijn telefoon niet gehoord, daarom belden ze mijn ouders. Ondanks dat mijn moeder haar best deed het goed af te handelen, kreeg ik te horen dat ik anderhalf uur per week achteruit zou gaan. Anderhalf uur per week! We gingen erachteraan en gelukkig konden we voor elkaar krijgen dat er toch nog een medewerkster bij me thuis zou komen.

 

"Hoe kan het, dat ik 4x geïndiceerd ben voor 5 uur per week, er helemaal niets is veranderd in mijn omstandigheden maar ik toch ineens achteruitgezet word in uren?" was mijn sterke vraag/argument tijdens dat gesprek.

"Dat komt omdat we bij de eerste herindicatie globaal keken en nu specifiek naar de situatie van de cliënt", antwoordde de medewerkster tot mijn grote verbijstering en boosheid, "We kijken hoe lang werkzaamheden duren en zoveel uur krijgt de cliënt. Voor de was staat bijvoorbeeld een uur".

"Mijn wasprogramma alleen al duurt 2 uur! U neemt één of ander uit de lucht gegrepen gemiddelde ofzo. Dan gaat u toch niet uit van míjn situatie??"

"We zijn met 3,5 uur al heel ruimhartig geweest. Er zijn geen uitzonderlijke omstandigheden bij u van toepassing".

"Er zijn een heleboel uitzonderlijke omstandigheden van toepassing! Mijn ouders zijn ook chronisch ziek en bejaard, mijn zus heeft een gehandicapt kind, zij kunnen maar heel weinig voor me doen en zelf kan ik echt vrijwel niets! Dat staat alleen toevallig niet op uw uitzonderingenlijstje".

 

De medewerkster gaf me niet veel hoop, maar gelukkig belde ze later om te vertellen dat ze het tóch voor elkaar had gekregen me nog een extra uur per week te geven. Bij elkaar ging ik dus een half uur per week achteruit. Dit leek te overzien, maar helaas. De ene hulp heeft meestal een kwartiertje tijd over dus die moet een karweitje overnemen van een ander, maar dat werkt van geen meter. Op woensdag, mijn 'lange' dag, is echt te weinig tijd. Dingen worden niet gedaan of maar oppervlakkig. Mijn vaste hulp heeft er de brui aan gegeven maar de nieuwe kan de zaken nog minder op orde krijgen. Ik moet alles regelen en coördineren, moet ervoor zorgen dat ze een beetje met elkaar communiceren, moet alles vertellen aan mijn hulp ipv dat ze in staat is dingen zelf te signaleren, te zien wat gedaan moet worden en zelf een plan te trekken wat ze deze week gaat doen en wat volgende week. Drie maanden gezeur en problemen en geen hoop op verbetering, alleen maar omdat de Gemeente dus 6,50 euro per week op me wil bezuinigen. 6,50 Euro, wat is dat nu voor zo'n instantie.... :-(((

 

Tevreden over de WMO? Nee, breek me de bek niet open....

 

Sophie Zondervan - gastblogger

Reageren op iemands blog

Nou lieve mensen, de kop is er af. Joost heeft de vuurdoop gehad. Op de een of andere manier is een van die mensen die anders opgestelde blogjes schrijft er achter gekomen dat Joost als blogger is begonnen en heeft een hoos aan bashers en spammers te weeg gebracht. In de statistieken heeft dat ons een aantal bezoekers opgeleverd van ….

Lees verder  http://joostmaghetweten.wordpress.com/

Joost mag het weten hier en daar

Er wordt aan gewerkt, maar we gaan dus waarschijnlijk over naar http://joostmaghetweten.wordpress.com/

 

Onderwijs - denk niet wit, denk niet zwart, maar alle kleuren van de regenboog

Toen ik het artikel in de Trouw las van onderwijssocioloog Donkers maakte ik me al druk, omdat ik vond dat het onderzoek erg wiebelt aan alle kanten. Zijn onderzoek is gedaan niet alleen in Nederland en verder ook onder kinderen van ongeveer 15 jaar. Het geboortejaar van deze kinderen is rond 1995. Niet duidelijk is of zij in het land waar het onderzoek is gedaan geboren zijn en opgegroeid en wat ook niet goed naar voren komt is waar de kinderen hun primair onderwijs hebben gekregen. Als dat al in het land waar het onderzoek is gehouden is geweest, dan nog blijkt hieruit niet of de samenstelling van de school toen aan dezelfde criteria voldeed als de school van onderzoek.

Kortom het onderzoek rammelt.

Gelukkig las ik daarna een ander artikel van Pieter Hilhorst die afrekent met de kreet “Dubbele vloek van de zwarte school”. Het lijkt alsof hij het in een vaart heeft geschreven, althans zo las ik het wel, gretig de woorden indrinkend omdat het duidelijk maakt dat Donkers er naast zit.

Een heel andere benadering komt naar voren en heeft te maken met de achtergrond van de kinderen, en Hilhorst stelt, waarschijnlijk terecht dat kinderen die onderwijs krijgen in een omgeving die qua niveau hoger ligt, juist daardoor gestimuleerd zullen worden.

Dat en het feit dat gemengde scholen integratie van kinderen en ouders stimuleren, bewijst dat het onderzoek van Donkers dus niet op de praktijk berusten.

Hilhorst pleit als het ware voor de gemengde school.

Ik zou er nog aan toe willen voegen dat mensen ook nog zoiets als een natuurlijke keuze gelaten moet worden. Natuurlijk duurt integratie dan langer, maar het is de mens eigen om zijn eigen tempo te willen bepalen, waarin hij verandert en opgaat in een groep of samenleving. Ik ben van mening dat het vanzelf wel gebeurt en dat men zich op den duur vanzelf binnen een groep of samenleving thuis gaat voelen, en dat is integratie! Ouders zullen zelf kiezen waar hun kind naar school gaat en de een integreert sneller en de ander langzamer, de een leert sneller en beter en de ander minder.

 

 

 

PVV tegen halal vlees

Op Westonline valt te lezen dat de PVV bezwaar maakt tegen het serveren van halal vlees bij de barbecue. Halal vlees is immers (het gevolg van) dierenmishandeling, vindt de PVV.
 

Gisteren verscheen in de Volkskrant het artikel "Consumptie diervriendelijk vlees verdubbeld", met daarin de mededeling dat de omzet van diervriendelijk geproduceerd vlees toegenomen was. Misschien heeft deze woordkeuze de PVV onterecht het idee gegeven dat vlees dat niet halal is, afkomstig is uit een fabriek en niet van dieren? Of misschien vergeet de PVV dat dieren die niet halal geslacht worden vaak hun hele leven al mishandeld zijn en dat 'onze' manier van slachten ook niet altijd even pijnloos is? Zeker niet als dieren niet goed verdoofd worden om op de electriciteitsrekening te besparen of als schietmaskers niet goed geplaatst worden.
 

Of het eerlijk of ethisch is om smaak boven de rechten van dieren te stellen, daar valt over te discussieren. Maar het spreekt wat mij betreft voor zich dat het onmogelijk is om een dier op een vriendelijke manier op te eten, halal of niet. Deze flauwe aanval op de islam getuigt dan ook slechts van een traditioneel joods-christelijke balk in het oog.

---

Express yourself instantly with MSN Messenger! MSN Messenger

Joost blogt

Joost blogt, want Joost mag het weten, en het zal een keer tijd worden dat er wat van gezegd wordt. Van het geneuzel van sommige bashers, die ik ook op twitter volg of lees en die ik op de verschillende sites bespeur, met nogal onbehoorlijke taal. Ze maken elkaar en anderen af als een stelletje kleine jongetjes, zoals vroeger in de kleuterklas, waar het jongetje dat thuis ’s nachts nog in zijn bed plaste, overdag op school de rest van de klas tiranniseerde. Sip is het wel, maar overduidelijk dat deze groep bloggers, waar wij als Joost een weerwoord op willen zijn, alleen maar over poep en plas kan praten, ja heus. Verder heeft er een zijn tweets protected, want natuurlijk wil hij de controle niet verliezen over wie hem zou kunnen gaan volgen.

Ik zet de bewuste tweet er even bij, ik noem geen namen, misschien weet je wel al over wie of wat voor mensen ik het heb.

We willen een ander geluid laten horen. We gaan elkaar niet meer afmaken. De situatie in Nederland vraagt om serieuzere dingen, dan kapotbloggen.

To be continued ..